ЯНГИ ДУНЁ
www.yangidunyo.org янги дунё www.yangidunyo.com
-
Йўл хавфсизлик хизмати ходимининг ола-була таёғи йўл четини кўрсатди. Машина у кўрсатган жойда оҳиста тўхтади. Назоратчи шошилмай машина ёнига юриб келди. Кейин қўлини чеккасига қўйиб ўзини таништирди. Машина ичида ҳар хил музика асбоблари, ола-була кийимлар тахланиб турарди. Назоратчи қўлини туширди-да, кўзи билан имо қилди: “ҳов анови нарсалар нима?..
-Бизлар цирк артистларимиз,-деди рулда ўтирган узун бўйли, кўз ойнакли йигит.- Мана булар шерикларим.
“Бу ерда бир гап бор,-деб кўнглидан ўтказди назоратчи.-Анову бурни картошкага ўхшаган, сочлари пешонасига ёпишиб қолган йигит менга ёқмай турибди. Негадир кўзлари бежо. Узун бўйлисининг оғзи бунчалик очилмаса. Муштдай болага бало борми? Балки шу зумраша хизмат кўрсатган артисдир…”Ана шундай ўй-фикрлар хаёлидан ўтган назоратчи шофёрдан ҳужжат сўради. Ҳайдар Пўлатов,- деб ўқиди у гувоҳномани. Кейин паспортига кўз ташлади. Ҳаммаси жойида. Зарбдор тумани Бўстон шаҳарчаси, Саркисов кўча – 4-уйнинг 12-хонадонига расмийлаштирилган. Назоратчи ҳужжатларни қайтариб берар экан, сўради:
-Қўлларингдан нима иш келади? Read the rest of this entry » -
Мен Азим Суюнга қандай устозлик қилганман?
Олтмишинчи йиллар… Мен Самарқанд вилоят “Ленин йўли” (Хозирги “Зарафшон”) газетасида ишлардим. Бир куни хар галгидек хатлар ва оммавий ишлар бўлими ходими бўлимимизга жамоатчи мухбирлардан келган хатларни бериб кетди. Шунда оддийгина ўқувчилар дафтарининг бир варағига ёзилган шеър диққатимни ўзига тортди. Конверт устига ёш боланинг қўли билан “Нурота райони, Киров номли совхоз, Накрут қишлоғи. Суюнов Азим”деб ёзилган эди.
Орадан кўп йиллар ўтиб кетганлиги учунми, шеърнинг сарлавҳаси ва мазмуни хотирамдан фаромуш бўлган. Кейинчалик эса ушбу шеърга боғлиқ воқеа хам хаёлимдан унут бўлиб кетганди. Орадан йиллар ўтиб Нуроталик Азим Суюн деган шоир номи тез-тез тилга туша бошлади. Энди унинг шеърлари республика нашрларида босиларди. Афтидан ўзи хам Тошкентда яшар, анча тўлишган шоир телевидение экранларида хам тез-тез кўриниб қоларди. Read the rest of this entry » -
Агар ҳар азодин қон тўхтамаса, юрак тор бўлса, бағри (жигари) суст бўлса, овқатланишни хохламаса ҳар на сув ичса сувдин қонмаса иложи улдурким қиёқни қайнатиб сухло суви бирла ичса, ондин сўнг анор суви ичса даф бўлғай.
Агар кимарсани энгаки тушган бўлса гулобда ғарғара қилса, дарҳол ўзига келгай.
Агар кимарсага заҳар берган бўлсалар, ҳеч иложи бўлмаса, пешобини ичирсалар шифо топгай.
Агар кимарсани андоми шишган бўлса, гули райхонни янчиб суртса даф бўлғай ва яна кимарсани андоми суст бўлса, иложи улдурким гўштга шакарни ҳал қилиб еса андоми қавий (кучли) бўлғай.
Ва ҳар кишиким мисқовоқда доим овқатдан сўнг фойдаланса асло тиши оғримагай, умри ичида оғриқни кўрмагай ва тиши ковак ҳам бўлмагай.
Ва дигар (бошқа даво). Андоми суст бўлса, иложи бўлса, қизил гул, ясмиқ, нушодир, зафаронни жамь қилиб суртса дарҳол шифо топгай. Read the rest of this entry » -
ЁКИ БИР МИШ-МИШНИ “ҲАҚИҚАТГА”ГА АЙЛАНТИРГАНИМ ХАҚИДА
Бўлган воқеа
1964-65 йиллар эди. Рауф Парфи шеъри билан айтиладиган «Лайло» қўшиғи ниҳоятда машҳур бўлиб кетган… Қўшиқ тарихидан эса кутилмаганда воқиф бўлганман. Тошкентдан Самарқандга поездда келардим. Рўпарамдаги ўриндиқда ўтирган сариқ плашчли қиз мендек поезд деразасидан узоқларга тикилиб борарди. Вагоннинг шифтига ўрнатилган радио аввал бир оз қитирлаб турди-да, сўнг қўшиқ бошлаб юборди. Дастлаб, билмадим, қандай қўшиқ ижро этилди. Сўнг «Лайло» янгради. Иккимиз ҳам ялт этиб, радиокарнайга қарабмиз. Дадахон Ҳасан фарёд солар, биз эса қўшиқнинг залворли юки остида сув бўлиб, эшилиб ўтирардик. Қўшиқ тугади. Гўё қўшиқ бизнинг айбимиз билан тугаб қолгандек, иккимиз ҳам ўнғайсизландик.
Сиз бу қўшиқ тарихи ҳақида бирон нарса биласизми? – сўраб қолди қиз.
Билмайман. Умуман, қўшиқнинг қандай тарихи бўлиши мумкин. Рауф Парфи ёзган, Дадахон Ҳасан айтаяпти. Тўғри, жуда таъсирли қўшиқ. Read the rest of this entry » -
Жандага айланган ихчамгина бу китобча афтидан танишимнинг тандиридан тутантириқ сифатида ўрин олган эди. Унинг йиртиқ муқовасидаги арабча китоблардагига ўхшаш безаклар диққатимни тортгани учун уни тандирдан олдим. Китобчадаги сўз боши ёзилган саҳифаларнинг бош қисмидан ва охирги қисмидан бир неча варағи йиртилган эди Шунинг уни ўзбекчага ўгирган муаллифнинг ким эканлгини билишнинг иложи бўлмади.
Китобчадан иккита рисола ўрин олган эди. Биринчи рисола 3-4 варақдан иборат бўлиб, “Табиби туркий” (Туркча тиб китоби”) деб аталганди. Унда мижозларни билиш ва бузилган мижозларни созлаш учун қандай йўл тутиш кераклиги ҳақида фикр юритилганди. Рисоланинг муаллифи ноъмалум бўлиб, асар Тошкентда босилган бир мажмуа ичидан ўрин олган экан.
Рисолада ҳар ким ўзи тайёрлаб ичиши ва ейиши лозим бўлган дори-дармонлар хосияти ҳам баён қилинганки, ота-боболаримиз улардан кундалик ҳаётларида фойдаланганлар ва ўз саломатликларини сақлаганлар. Read the rest of this entry »
Охирги изоҳлар