Муҳаммад Солиҳ (1455 – 1535)

(тарихий достон, давоми)

XXXV

Имом-уз-замон ва халифат-ур-раҳмон ва Ҳамза Султон ва Музаффариддин Султон Маҳмуд баҳодир чопо аларға ўтру борғонлари

Ўлтуруб эрди фароғат била хон,
Эвлик эвида тақи ҳар Султон.

Ким сўрон шаҳр соридин келди,
Тошқи эл борча бу ишни билди.

Ҳазрати хони писандидахисол,
Жавшанин эгнига олди филҳол.

Ўнгў сўл борча кийиндилар чуст,
Белларин боғладилар размға руст.

Ичкиси доғи мукаммал бўлди,
Ичкидин хоннинг эшиги тўлди.

Ҳамза Султонға доғи борди хабар,
Қилди ороста ул ҳам лашкар.

Бўлди Султон Баҳодир Маҳмуд,
Бу хабар бирла бағоят хушнуд.

Ким чикиб келди аду хайли ёёғ
Бизга ҳақ тузгуси асбоби фароғ.

Тенгри берса ани помол этоли,
Дўстлар кўнглини хушҳол этоли.

Ушбу сўз бирла диловар Султон,
Юруди ўйла ки пури Достон, .

Қилиб ороста ўнг бирла сўлин.
Оғосидек ясобон ички қўлин.

Шаҳр сори юрубон от солди,
Шаҳр эли от оёғида қолди.

Ул ёмонларки бу иш бошлодилор,
Ўзларин шаҳр ичига тошлодилор.

Қолди Мирзо навкари бирла ёғ,
Ваҳмдин жонлар аро юз минг доғ.

Хонқули ҳам етибрн келди равон,
Қилиб аъдо черикини бежон.

Жилвагар бўлди Темур Султон ҳам
Хоннинг оллида савашти маҳкам,

Хон доғи ўзи савашти бисёр,
Ўқ била бўлди басе коргузор.

Отибон йиқти неча жоҳилни,
Сарнигун қилди неча ботилни.

Ўзи олдидоғини ёндурди,
Ёндуруб хандақиқа еткурди.

Лашкар аҳли кўруб андоқ хонни,
Ҳар сори жилвада бир султонни,

Ҳамзанинг ўқиға кўз солмодилор,
Чопишиб бир-биридин қолмодилор.

Қирдилар Ҳамза дегонни беҳад,
Томлор қолғониға қилди мадад.

Чиққон элнинг кўпи зое бўлди.
Шаҳрнинг урушур эли ўлди.

Шайхул-ислом кўриб эл қочишин
Қилди наззора қироннинг келишин.

Ваҳм қилдики юруб ҳазрати хон,
Келса шаҳр эшигига ушбу замон.

Урушур чоғли киши йўқ, нетоли,
Қалъамизни не қилиб беркитоли?

Бўлди Бобур доғи ғамгин бисёр
Изтироб айлади мискин бисёр.

Лек хон ёнди ўшул ердин-ўқ,
Келмоди шаҳри эшигига ёвуқ.

Келди ўз манзилига хурраму шод,
Айлоди майли намозу аврод.

Чун адо қилди намозин ул хон,
Арз этиб ажзу ниёзин ул хон,

Қурбнинг мартабасиго етти,
Тенгрисиго бу муножот этти.

***

XXXVI

Фақири мискин яхшилиғни тилоб имом-уз-замон тенгрисига муножот қилғони

К-эй худованди кариму ғаффор,
Моликулмулк сену ҳам қаҳҳор,

Мулкнинг молики йўқ сендин ўкун,
Ушбу мулк ичра нелар бўлди букун.

Манго лутфу карам эттинг зоҳир,
Борча лутфунго қилдинг нозир.

Қаҳр бу мулк элиго кўргуздунг,
Қаҳр ила мундоқ аларни буздунг,

Эмди лутф айла аларға зоҳир!
Эй худованди раҳими қодир,

Бўлмосун қолғон улус ер йўли,
Етмосун бошлориға ғам қўли!

Ҳазрати хони халифакирдор,
Меҳрибомлиқ қилиб элга изҳор,

Қилди бу нав муножот аммо,
Тенгридин келди ўшул элга бало.

Хон сори очмодилор асло кўз,
Сулҳдин демодилор асло сўз.

***

XXXVII

Самарқанд эли очлиққа турмой қалъадин чиқо бошлоғонлори

Яна Мирзо била шайхул-ислом,
Йиғибон бир неча шуми худком,

Ёнги бошидин яна шарт айлодилор,
Шарт маҳкамлиғини сойлодилор.

Дедилар: “Ўтти қабалдин тўрт ой,
Йўқсиз эл бўлди бу шаҳр ичра гадой.

Эмди шаҳр ичра маноди қилингиз,
Ул маноди аро сўзни билингиз.

Сўз бу ким йиллиқ озуқсиз чиқсун,
Муфлису, ожизу йўқсиз чиқсун.

Биз ойитқон сўзумизга етоли,
Шаҳрни борлиқ эл беркитоли”.

Бу маноди юругоч шаҳр. аро,
Тушти йўқсиз эл ичига ғавғо.

Йиғилиб юз, ики юз эвлук эл,
Чиқмоқ учун қилибон маҳкам бел,

Йибориб тошқори Султонга киши,
Қою Султонға, қою хонға киши,

Тилобон ўзларига доруга.
Ким тилаб топмадилор доруга.

Чиқтилор борчаси булжор била.
Йиғлошиб дидаи хунбор била,

Борчаси қўл тушушуб чиқтилор,
Жон берурга эвушуб чиқтилор.

Борча зиндон аро ётқон кишидек
Балки зор ўлгону қотқон кишидек,

Заъфарони бўлубон чеҳралари,
Қуруқ ўтдек бўлубон сабзалари,

Йўл юрурча йўқ аларға кувват
Туз турурға йўқ аларға қувват,

Эл чиқо бошлоди мундоқ бисёр,
Чархнинг меҳнатидин борчаси зор.

Чиқти бир ойча бу таври курон,
Ким борисин босиб эрди сурон.

Ўн минг эвлук киши чиқти бўлғой,
Шаҳрлар шояд алардин тўлғой,

Чун бу сўздин яна ўтти бир ой,
Бўлдилар борлиқ эл бори гадой,

Олти ой чекти бу қўрғон қабали,
Бўлмади ҳеч тарафдин халали.

Ишлари етти анго ким дедилар,
Бошда деган нималарни едилар,

Бўлди андоқ қаболи ким даврон,
Кўрмади тийра мунунгдек қўрғон.
***

XXXVIII

Имом-уз-замон урушқа фармон қилиб, Музаффариддин Султон Маҳмуд Баҳодир қалъаға уруш ва имом-уз-замон раҳм қилиб, черикини тийғони ва эл шаҳарда бетоқат бўлуб ғавғо қилгонлари

Ушбу ҳолатда азизе келди,
Сўзлари хон қошида айтилди.

Деди: “Йўқтур урушур чоғли киши,
Халқнинг йўқтур уруш бирла иши.

Эл сизинг, мулк сизинг, мол сизинг,
Давлату нусрату иқбол сизинг”.

Бу ҳикоят била хони даврон,
Яна қилди урушурға фармон.

Нордбону тўра бисёр эрди,
Ёсониб борчаси тайёр эрди.

Чун бу ҳукм ўлди жаноби хондин,
Ҳеч ким чекмади бош фармондин.

Субҳ чун бўлди шафақдин хунрез,
Меҳр қўлиға бериб ханжари тез.

Хон черики ёсониб яхши-ёмон,
Бўлдилар борча мутейи фармон,

Кўториб шотулорин келдилор,
Қилур ишларни бори билдилор.

Келди хоннинг черики ҳар ёндин,
Борди жон шаҳрдаги аъёнидин

Яна бир ёндин Султон Маҳмуд,
Келди ўз лашкари бирла хушнуд.

Келгач-ўқ тўралари етти равон,
Черики қилди шужоати аён.

Тўранинг сўнгича шоту етти,
Шаҳрнинг боғиға қайғу етти.

Тўралиқ тўрани илкига олиб,
Шотулуқ шотуни эгнига солиб,

Келдилар хандақи ичра филҳол,
Ўттилар хандақин айдаб помол.

Қўйдилар томиға шотуларни,
Топтилар ул сори қобуларни.

Турди хандақ яқосинда Султон,
Қобучилар била айлаб жовлон.

Оттилар кимки чиқорди бошни,
Ул чиқормай бошин, отти тошни.

Тош кўп келдию ўқ ҳам бисёр,
Кўп киши бўлди черикдин афгор.

Лек шотуни олиб борғонлар,
Шаҳрға ваҳм солиб борғонлар,

Чиқтилар борчаси шотулардин,
Гарчи кўп келди тош ўтрулардин.

Кўп уруш бўлди вале охири кор,
Шаҳр ичинда чи сиғору, чи кибор,

Борча Султон сориға келдилор,
Жону дил бирла уруш қилдилор.

Айлагач шаҳр эли борча ҳужум
Осмон узра ўшондоққи нужум.

Шотунинг устидаги афгор эл,
Пурдилу пуржигару пуркор эл.

Гарчи андоқ яролиғ туштилор,
Соғ ёниб борчаси қовуштилор,

Хон сиёсат қилатурғон бўлди.
Шаҳр ҳолин билатурғон бўлди.

Раҳм этиб қилмади ангиз уруш,
Деди: “Бермас бу улус бизга туруш.

Кўроли бир қўл ила не қилушур,
Қилур ишни басе Султон билишур”.

Хон бу сўз бирла уруш қилмойдур,
Черики қалъа сори келмойдур.

Хоннинг ўтрусидоғи ҳам бори,
Келибон айлади разм кори.

Йўқса тўш-тўшдин уруш бўлса эди,
Қозими ўзбак ила тўлса эди,

Олинур эрди ҳамулдам қўрғон,
Ғояташ элига раҳм айлоди хон,

Гарчи ул қалъани олмай ёндуқ,
Асру хирмон ўти бирла ёндуқ.

Лек ҳолатлори маълум ўлди,
Борчаға ишлори мафҳум ўлди.

Билдилар борчаки тўш-тўшдин уруш
Бўлса йўқ шаҳр элига ҳеч туруш.

Бўлди Мирзоға доғи бу маълум,
Ким бўлур шаҳрдин охир маҳрум.

Шайхул-исломға ҳам бўлди аён,
Ким ёпушса, олур ул қалъани хон.

Бўлдилар эл доғи асру навмед,
Кўрдилар жон аро доғи жовид.

Шайхул-ислом қошиға аъён
Йиғилиб дедилар: “Эй шайхи замон.

Олти ой бўлдики биз мискинлар,
Сидқ йўлида вафо оинлар.

Айладук ҳар неки фармон қилдинг,
Сидқимизни басе сен ҳам билдинг.

Эмди йўқ тоқатимиз, чора недур,
Қолмоди қувватимиз, чора недур?

Ит этини едук, эмду нетоли,
Биз бу қўргонни нетиб беркитоли?..

Уруш айлар кишимиз қолмоди ҳеч,
Қалъа бирла ишимиз қолмоди ҳеч.

Сени деб етти бу ерга ишимиз,
Етти кўкка етадур нолишимиз.

Тошқори боғларимиз бузулди,
Ичкори эвларимиз бузулди.

Эмди Мирзоға ижозат бергил,
Йўлимиздин бу тиконни тергил.

Хон эрур асру раҳиму одил,
Адлиға кўнгил азалдин мойил.

Сен агар ваҳм қилурсен хондин,
Кеча олмассен бу ўғлондин.

Борғил онинг била бу кишвардин,
Қутқориб халқни дардисардин.

Йўқса бу шаҳрни олғоч филҳол,
Борча оламни қилурлар помол.

Бир қўли ким туно-кун солди уруш,
Йўқ эди шаҳрда имкони туруш.

Йиғилиб борча ани дафъ эттук,
Эмди ул ҳодисани рафъ эттук,

Тонгла хон бирла бори султонлар,
Борча Мирзолар ила ўғлонлар.

Қилсалар тўш-тўшидин разм ангез,
Хон бу қўрғонни олур бўлғой тез.

Эмди тадбир будурким Мирзо,
Қилмойин шаҳр эли бирла ғавғо,

Хон била сулҳ сўзин ойитқой,
Фитнаю кин бошидин қойиткой.

Хонға ҳамширасини ақд эткой,
Ул бориб хон қадамиға еткой.

Шаҳрдин қочқою кеткой Мирзо,
Шайхул-ислом ҳам анго ҳамно”.

Шаҳар элидин бу ҳикоят бўлғоч,
Бу ҳикоят била қўрғон тўлғоч.

Шайхул-ислом ҳаросон бўлди,
Бобур ўз ҳолиға ҳайрон бўлди.

Бўлдилар беклари борча ғамгин,
Бўлдилар борчаси меҳнатқа қарин.

Кетор асбобини соз айлодилор,
Отлаларининг семизин сайлодилор.

Алар аҳволи бу ким топти баён,
Эмди хондин эшитинг бир достон.
***

XXXIX

Имом-уз-замон ғойибона ошиқ бўлуб, ишқ била маъшуқини қўлиға олғони ва Бобур Мирзони қочуруб, тахт қўлиға солғони

Хон бу ҳолатда анингдек ошиқ,
Ким дегой тирилубтур Вомиқ.

Ёри Узро сифати шаҳр аро,
Хон қилиб тошқоридин вовайло.

Бор эди ул санами зебоға,
Нисбати шаҳрдоғи Мирзоға,

Этойин нисбатини фош санго,
Ҳосилан эрди қариндош анго.

Ғойибона бўлуб эрди ошиқ,
Ани Узро деб, ўзини Вомиқ.

Ғойибона сифатини эшитиб,
Ишқда иш бу ерларга етиб,

Бир замон йўқ эди ором анго,
Оҳ ила нола эди ком анго.

Селдек ёш оқор эрди кўзидин,
Дард зоҳир бўлур эрди сўзидин.

Ишқ дарди ёшидин :возеҳ эди,
Шавқ сўзи юзидин лоеҳ эди.

Ҳар ҳикоят аро ишқ эрди сўзи,
Ишқдин эрди гуҳарбори кўзи.

Кечалар ишқ фусун этгоч они,
Ул фусун зору забун этгоч они,

Дер эдиким: “Чериким отлонсун,
Қалъаға чиқмоқ учун қотлонсун”.

Жўш урар эрди ададдин афзун,
Черики жибаланиб дарёгун.

Қопқо оғзиға борурлор эрди,
Қалъаға жов йиборурлор эрди.

Қалъада Эл бўлур эрди хайрон,
Ким уруш соғоли келмиштур хон.

Тонгғача элга йўқ эрди уйқу,
Ўлтурурлар эди хонға ўтру.

Лек ҳазратға бу эрди мақсуд,
Ким анинг хотири бўлғой хушнуд.

Истагай ёр ёқинида қўнуш,
Айлагай кеча ироқдин кўрунуш.

Ёрнинг манзилидин ис олғой,
Ёрнинг кўйиға ғавғо солғой.

Ўзида худ йўқ эди хобу қарор,
Дилбарин ҳам қилур эрди бедор.

Кеча тонг отқуча бедор эрди,
Ишқдин кўзлари хунбор эрди,

Ошиқона ғазале айтур эди,
Субҳи бўлғоч ериго қойтур эди.

Эл йиғилғоч кўрунушга, қошиға,
Хайрбод айлор эди кўз ёшиға.

Ўзини соқлар эди эл кўзидин,
Лек иши йўқ эди элнинг сўзидин.

Кўнгли машғул эди ёри бирла,
Хотири лола узори бирла.

Шаҳрдан сўз сўрор эрдию хабар,
Ўзгадин йўқ эди кўнгилга асар.

Шаҳрдин кимки чиқор эрди наҳиф,
Хон кўзиға кўринур эрди латиф.

Ким кўнгул маҳфилидин келгондур,
Ёрнинг манзилидин келгондур.

Келтурур эрди қошиға они,
Сўрар эрди сўзини пинхони.

Ишқдин дер эди розини анго,
Билдурур эрди ниёзини анго.

Қилур эрди анго асру инъом
Мезаю атъимадин пухтаю хом.

Ҳосилан аҳли ғаломус бори,
Ёндилар ишқ била шаҳр сори.

Қилдилар ишқ ҳадисин машҳур,
Қолмади ишқ ҳадиси мастур.

Етти ул шамъға бу афсона,
Ким санго хон бўладур парвона.

Оразинг кўрмойин ўлмиш мафтун,
Сени Лайли деб, ўзини Мажнун.

Сендин ўзга анго дилжу йўқ эмиш,
Кечалар кўзида уйқу йўқ эмиш.

Келди ногоҳ бу аснода биров,
Бўлди бир турфа ғазал бирла иков.

Ғазалида бу ҳикоят эрди,
Оғзида ҳам бу ривоят эрди.
***
Сўзнинг мухтасари

“К-эй манго орзуйи жон васлинг,
Бедаво дордима дармон васлинг.

Сифатингни эшитиб зор ўлдум,
Ишқинг илкига гирифтор ўлдум.

Сени кўрмай манго аҳвол будур,
Ишқинг илкида манго ҳол будур.

Боқибон қолди хаёлингға кўзум,
Оҳ, агар тушса жамолингға кўзум.

Сабр куйига гузорим йўқтур,
Етмойин санго қарорим йўқтур.

Қилсанг ойдек фалак устида ватан
Ё гуҳардек садаф ичра маскан.

Тўкойин ашк Сурайё янглиғ,
Чиқойин кўкка Масиҳо янглиғ.

Кўз ёши ичра бўлойин ғаввос,
Ул садафдин қилойин сени халос.

Айлайин шарт сенинг бошинг учун,
Бўлма ғамнок қариндошинг учун.

Ҳеч ямонлиқ анго ёвутмоғоли,
Сени телмуртуб ани тутмоғоли.

Ҳар қаён хотири истар борсун,
Борсун, ончаки юрурдин ҳорсун”.

Қосид этгач ҳикоятни адо,
Бўлди қиз кўнглида дарде пайдо.

Жон била хон сори мойил бўлди,
Хон ғамидин ичи, тоши тўлди.

Чун бу сўзлорни аноси билди,
Ўз-ўзи бирла тааммул қилди.

Деди: “Шояд бу сабаб бирла худо,
Бир ёруғлуқ манго қилгой пайдо”.

Аноси ҳам бўлиб эрди музтар,
Беклари ҳам мутаҳаййир яксар.

Эл сўзи доғи билиб эрдилар,
Иш яроғини қилиб эрдилар.

Туттилар борча бу сўзга миннат,
Дедилар келди яна амнийят.

Шайхул-исломни чорлоттилар,
Муршиди хомни чорлоттилар.

Хон сўзин дедилар, эл сўзини ҳам,
Сифати ишқи дилафрўзини ҳам,

Шайҳул-ислом ҳам ўлди рози,
Йиғилиб келди фақиҳу қози.

Эл улуғлорини жам айлодилор,
Шаҳрнинг яхши элин сайлодилор.

Дедилар: “Сулҳ этинг эмди ангез,
Чиқоли биз бу вилоятдин тез.

Шаҳр эли эшитиб ушбу мақол,
Бўлдилар борчаси шоду хушҳол.

Интихоб айлодилар дарвише,
Борча оламға наку андеше,

Қиз сўзини дедилор аввал анго,
Қиссани билдурубон мужмал анго.

Сўнгра элнинг ғамини ҳам едилор,
Шаҳр элининг сўзини ҳам дедилор:

«Ҳосили сўз буки, хон қиз олсун,
Игнидин ҳажр либосин солсун.

Шайхул-ислом ила кетсун Мирзо,
Сафар оҳангини этсун Мирзо.

Бўлмосун хон кишиси монеъ анго,
Бўлмосун ҳодисае воқиъ анго,

Шаҳр элига тақи раҳм этсун хон,
Бўлмасун ушбу вшгаят вайрон.

Хону султонлари шарт этсунлор,
Сўзларининг бошиға етсунлор”.

Бу ҳикоятлар ила ул дарвиш,
Бўлди хон олдида хидмат андиш.

Бўлдилар борча салотин ҳозир,
Борча дарвиш сўзигл нозир,

Хон қабул айлади дарвиш сўзин,
Очди дарвиш сори дутф кўзин,

Деди: “Бобур била шайхи нодон,
Қилдилар шаҳрни асру вайрон.

Шоҳ бўлғон ер улус қойғусини,
Кинадин соф тутор кўзгусини,

Тенгридин, банда тилормен доим,
Гоҳ зокир бўлубон, гоҳ соим.

Ким манго олам элини бергой,
Борча офоқ қўлумға киргой.

Мен бу элларга карам қилғоймен,
Зулм аҳлини адам қилғоймен.

Бергомен шаръи набига равнақ,
Бидъат аҳлини кеториб мутлақ.

Манго ният будур, эй марди худо,
Нетойин, эл муни билмос аста.

Тиламослор мени бу нодон эл,
Ул сабабдин бўладур вайрон эл.

Ҳар неча эл тиломос, мен тиларам,
Эл мени силомоса, мен силарам.

Мен тилоб, тенгри берибтур эй шайх,
Тенгри сўзи манго кирибтур, эй шайх.

Мен тилодим, тилоди тенгри ҳам,
Бўлмаса тилоги манго не ғам?

Ким тилоса мени, давлат топқой,
Давлату иззату иусрат топқой.

Ким ўзин тутса тилокдин маъзур
Бўлғуси йўқтур анго ҳеч ҳузур.

Билки, мен борчаға мушфикдурмен,
Борча эл бирла мувофиқдурмен.

Чиғатой эл мени ўзбак демосун,
Беҳуда фикр қилиб ғам емосун,

Гарчи мен ўзбак элидиндурман,
Лек тангрига эрур бу равшан.

Ким тилор мен бори эл аснофин,
Билмосом жом аро дурду софин.

Фикрим улдурки, олиб Шому Ироқ,
Бўлғаймен Миср улусиға қўноқ,

Бу Самарқанд худ ўз тахтимдур,
Билгил андинки нетек бахгимдур.

Кирса юж тахт мунингдек қўлума,
Бўлмоғой ҳеч ғубори йўлума.

Бу улус гарчи ямонлиқ қилди,
Ўз ямонлиғини охир билди.

Энди мен яхшилиқ изҳор этойин,
Раҳматини бориға ёр этойин.

Шайхул-ислом ила Бобур кетсун,
Улки бор бизга кероклик етсун».

Чун бу сўзлорни деди ҳазрати хон,
Олди дарвиш қошинда қуръон,

Шартлар айлоди дарвиш писанд,
Солди дарвешлиғи кўкка каманд.

Жам этиб кўнглини ёнди дарвеш,
Ғусса ўти била ёнди дарвеш.

Ким мунунгдек кишини билмас эл,
Хон била қуллуғини қилмос эл.

Шаҳрға кирди не ким деди хон,
Борчасин шаҳр элига қилди баён.

Бўлдилар шаҳр эли асру дилшод,
Қойғудин кўрдилар ўзни озод.

Қилдилар хонға дуо жон бирла,
Кўрдилар жонларини хон бирла.

Бўлди Мирзо доғи асру хушҳол,
Ким қочиб чиққусидур фориғбол.

Шайхул-ислом тақи шод ўлди,
Хотири фикрдин озод ўлди.

Қиз доғи бўлди фараҳнок басе,
Тушти онинг бошиға ҳам ҳавасе.

Аноси ҳам фараҳ этти бисёр,
Жон аро шодлиқ этти изҳор.

Хон вакилин тилатиб олдилар,
Шаҳр аро тўй сўзини солдилар.

Хонға ул ойни никоҳ айладилар,
Айш сўзини мубоҳ айладилар.

Чиқориб хонға йибордилар они,
Бўлди хон ганжу гуҳар бирла ғани.

Гарчи ул ганж учун чекти ранж,
Оқибат кўрди ўзин соҳиби ганж.

Они чун хонға йиборди Бобур,
Шаҳрдин чикдию борди Бобур.

Чун халос ўлди қабалдин ул шоҳ,
Қилди Хоника деган хонға паноҳ.

Ёр чун хон қошиға ёвушти,
Қўйди Бобурни, анго ёпушти.

Бўлди хон васл ила шоду хуррам,
Бўлди хушҳол қочиб Бобур ҳам.

Шайхул-ислом доғи ҳамраҳ анго,
Ҳамъинон бир-икки уч аблаҳ анго.

Ишқ ила шаҳрни фатҳ айлади хон,
Ишкдур воситайи фатҳи жаҳон.

Ишқдур васл қобуғиға калид,
Ишқдур айлогон эскини жадид.

Ишқ душворни осон айлор,
Ишқ оламни гулистон айлор.

Ишқ бирла тузолубтур айём,
Ишқ бирла очилубдур ислом.

Ишқдур маҳзани асрори вужуд,
Ишқдур матлаъи анвори вужуд.

Ишқ берди талаб элига мурод,
Ишқдиндур бори ишларга кушод.

Ишқдур воситаи амну амон,
Ишқдур робитаи жисми равон.

Ишқдин бўлди малак руҳони,
Ишкдин бўлди фалак жисмонии.

Ишқдиндур бори ашё мавжуд,
Ишкдин ўзга нимага не вужуд.

Ҳар не ким борлиғ оти бор анго,
Борлиғ неъмат сифоти бор анго.

Ишқдин бўлди анинг борлиғи,
Борлиғ бирла намудорлиғи.

Ишқ уав нурдур, эй соҳиби фан,
Ким, эрур ўзлуки бирла равшан.

Ҳам қуёш жисми мунаввар андин,
Ҳам қамар машъани анвар андин.

Ишқдин кимки хабардор ўлди,
Тангриға маҳрами асрор ўлди.

Ишқдур олғувчи кишварларни,
Ишқдур бузғувчи лашкарларни.

Ишқдур хонни жаҳонгир эткон,
Ишқдур ақл ила тадбир эткон.

…
Достоннинг давоми (бор) келгуси дам олиш кунлари ҳавола этилажак.
Матнни терувчи Шоира Маҳмудова

www.yangidunyo.org