ЯНГИ ДУНЁ

Муҳаммад Солиҳ (1455 – 1535)

(Тарихий достон, давоми)
…
Ҳазрати имом-уз-замон ва халифат-ур-раҳмон Хоникахон била Алачахоннинг элчисини олиб Мўғулистонға черик тортқони

Достоне эшит эмди хондин,
Яъни ул подшаҳи даврондин,

Мўғул ул сўз била ҳазрати хон,
Тилабон нусрату фатҳи яздон,

Минди давлат отиға шоҳона,
Сурди ул подшоҳи фарзона.

Чун Кўҳак суйидин ўтти ул шоҳ,
Етти ул элчи деган нома сиёҳ.

Хонларининг сўзини арз этти,
Арз зтиб сулҳ сўзига етти. Read the rest of this entry »

Ботир Норбоев

Ёдгор Обидни тахминан 30 йилдан бери, у Ўзбекистон ёзувчилар уюшмасида ишлаган пайтларидан биламан.  Ўша пайтлари ҳам ҳозиргидай, камсуқум, камтар ва ҳокисор Инсон эди. Абдулла Орипов ўзининг “Ижроком уй бермиш,кўзларингда ёш”,деб бошланадиган шеърини Ёдгор Обидга бағишлагани бежиз эмас. Назаримда у уйланиб, бола чақали бўлганда ҳам ўз шахсий уйига эга эмасди. 70 йилларда у ўз уйига эга бўлди ва биринчи шеърий тўплами дунё юзини кўрди. Ўшанда “ҳа, энди, силлиққина ёзадиган, ижтимоий муаммоларни шеърга солмайдиган бир шоир эканда”,деб ўйлаганман. Аммо шу хил силлиқ шеърлардан ҳам шўро танқидчиси (Иброҳим Ғафуров) ҳар хил камчиликлар топгани ёдимда. Энди билсам, Ёдгор Обиднинг ҳамма дарди ичида экан, юрагини тўла ифода этолмай юрган экан… Read the rest of this entry »